Het verhaal van Anke
In mijn eerste baan werkte ik in een leuk en warm team in een bedrijf dat het welzijn van medewerkers centraal stelde. Naïef als ik was dacht ik dat de hele wereld zo was. Toen ik op mijn 24e bij een ander bedrijf ging werken, ging ik samen met de directeur een reorganisatie begeleiden. Ik zag niet in dat ik eigenlijk voor zijn karretje gespannen werd om de moeilijke taken op me te nemen en rende braaf voor hem uit. Niemand zat natuurlijk op die reorganisatie te wachten. Collega’s hadden stress en angst en ze reageerden dat op mij als boodschapper af. In mijn goede bedoelingen om het iedereen naar de zin te maken, herkende niemand zich. Hun eigenlijke doel was natuurlijk om de reorganisatie te blokkeren en niet om mij te pesten.
Ze zaten niet te wachten op een jong meisje dat de boel wilde verbeteren. Mijn collega’s waren echt stoere Rotterdamse mannen. Ik werd agressief benaderd door teamleiders en uitgescholden op de werkvloer. Er heeft er zelfs een collega op mijn bureau gestaan om naar me te schreeuwen. Ik denk niet dat ze in de gaten hadden wat dat met mij deed. Zij hadden echt niet de intentie om mij persoonlijk kapot te maken en te pesten, maar ik was er angstig van en van binnen had ik het heel zwaar. Ik had nooit gedacht slachtoffer te worden van pesterijen, ik zag mezelf als een sterke en onafhankelijke jonge vrouw dus het overkwam me voordat ik er erg in had.
Over de aanpak
Hoe harder ik mijn best deed, hoe meer ik verstrikt raakte in het werk. Ik werd ook steeds meer een slachtoffer. Steeds meer mensen gingen zich tegen mij keren. Toen heb ik me een dagje ziek gemeld, maar dat werden 5 maanden.
Op een gegeven moment zat ik in de wachtkamer van de bedrijfsarts en kwam daar mijn directeur tegen, hij was veel te vroeg. Hij ging me op dat moment manipuleren. Toen is de bedrijfsarts ontzettend boos op die man geworden. Maar juist dát moment heeft mij de ogen doen openen. Die man moest voor mij opkomen omdat ik zelf veranderd was in een angstig slachtoffer. Toen heb ik besloten weg te gaan bij mijn werkgever, maar ook om aan mijzelf te gaan werken.
Wat heeft het opgeleverd?
Ik heb veel geleerd, bijvoorbeeld om kwetsbaar te zijn en te vertellen wat ik nodig heb. Ik heb een sterk werkethos en veel doorzettingsvermogen maar ik heb ontdekt dat dit ook destructief kan zijn. Ik wilde niet opgeven, ik moest gewoon harder werken van mezelf en beter mijn best doen. Ik had tenslotte goede bedoelingen dus het moest lukken. Ik had gewoon veel eerder aan de bel moeten trekken en nee moeten zeggen. Nu stel ik mezelf veel vaker de vraag: ben ik wel gelukkig? Brengt dit me waar ik moet zijn? En kan ik dit of is er iets of iemand anders nodig? Ik doorzag toen helemaal niet wat er gebeurde en nam het allemaal heel persoonlijk op.
Ik ben daarna bij een ander bedrijf gaan werken en heb meteen mijn verhaal verteld. Ik heb ook gezegd dat ik de neiging heb om te veel van mezelf te eisen en juist daarom misschien wel het slachtoffer was geworden van de pesterijen. Ik heb gevraagd om een manager die mij daarin kon begeleiden en die trof ik gelukkig. Hij vond mijn inzet fantastisch en wist me op tijd af te remmen en hielp me op die manier vitaal te blijven.
Gouden tip
Gepest worden zie ik als een gedwongen reflectie op jezelf. Durf jezelf in de spiegel aan te kijken en vraag je af hoe je in de situatie verzeild bent geraakt en wat je er zelf aan kan doen. Als ik niet met mezelf geconfronteerd was, dan had ik ook niets geleerd. Maar blijf ook niet in de situatie hangen, op een verziekte werkvloer leer je niets. Zoek als het nodig is daarom een andere baan of laat je helpen door de leidinggevende of de bedrijfsarts.